ही कविता सतीश काळसेकर यांनी लिहिली असून, यात हरवत चाललेल्या पारंपरिक जीवनशैलीची खंत व्यक्त केली आहे. कवी म्हणतो की, गावातील पारंपरिक व्यवसाय, बोलीभाषा आणि खेळ आता लोप पावत आहेत. लोहार, कुंभार, कल्हईकाम करणारे लोक कमी होत आहेत, आणि त्यांच्या जागी मोठे कारखाने आणि मॉल आले आहेत. पूर्वी मातीच्या चुलीवर बनणाऱ्या अन्नाची गोडी वेगळी होती, पण आता गॅस शेगडीमुळे ती चव हरवत चालली आहे. मुलांचे पारंपरिक खेळ जसे की आट्यापाट्या, गोट्या, लगोरी हे बंद झाले असून, मुलं आता टीव्ही, मोबाइल आणि संगणक गेम्समध्ये अडकली आहेत.
शहरांच्या वाढत्या प्रभावामुळे गावातील बोलीभाषा मागे पडत आहे, आणि इंग्रजी शब्दांचा वापर वाढत आहे. पूर्वी कुटुंबसंस्था एकत्र होती, आईच्या हाकेवर मुले धावत येत असत, पण आता माणसं एकमेकांपासून दूर जात आहेत. आधुनिक जीवनशैलीमुळे संवाद कमी झाला असून, कुटुंबातील जिव्हाळा आणि आपुलकी हरवत चालली आहे.
कवीला हे बदल स्वीकारणे कठीण वाटते, म्हणून तो म्हणतो, “मी वाचवतोय माझी भाषा, माझे संस्कार, माझी कविता आणि माझी मातृभूमी.” त्याला जुने दिवस परत आणता येणार नाहीत, पण तो आपली संस्कृती आणि बोलीभाषा जपण्याचा प्रयत्न करत आहे. या कवितेतून स्वतःच्या संस्कृतीवर प्रेम करण्याचा आणि तिचे जतन करण्याचा महत्त्वाचा संदेश दिला आहे.
Leave a Reply