संत नामदेव आणि संत जनाबाई हे वारकरी संप्रदायातील महान संत होते. संत नामदेवांनी भक्तीचा प्रसार पंजाबपर्यंत केला आणि त्यांचे १२५ अभंग ‘गुरु ग्रंथसाहेब’ मध्ये समाविष्ट आहेत. त्यांच्या ‘जैसा वृक्ष नेणे’ या अभंगात त्यांनी वृक्षाची उपमा संतांना दिली आहे. जसे वृक्ष पूजा आणि तोडणे याला महत्त्व देत नाही, तसेच संतही स्तुती-अपमान आणि सुख-दुःख समान मानतात. सज्जन माणसे कोणालाही त्रास देत नाहीत आणि संकटांना धैर्याने सामोरे जातात.
संत जनाबाई या संत नामदेवांच्या शिष्या होत्या आणि त्यांची विठ्ठलभक्ती निस्वार्थ आणि आत्मसमर्पणाने परिपूर्ण होती. त्यांच्या ‘धरिला पंढरीचा चोर’ या अभंगात त्यांनी भक्तीच्या माध्यमातून विठ्ठलाला कसे आपल्याजवळ बांधून ठेवले हे सांगितले आहे. त्यांनी विठ्ठलाला हृदयात कोंडले, भक्तीच्या दोराने बांधले आणि शब्दांनी त्याला जपजडीसारखे गुंडाळले. अखेरीस विठ्ठल त्यांच्या भक्तीपुढे झुकतो. यावरून भक्तीची शक्ती किती महान आहे हे स्पष्ट होते.
या धड्यातून आपल्याला भक्ती, निस्वार्थ प्रेम, सहनशीलता आणि नम्रतेचे महत्त्व समजते. संत आपल्याला शिकवतात की जीवनात कोणत्याही परिस्थितीत शांत आणि स्थिर राहावे आणि भक्तीच्या मार्गावर निःस्वार्थपणे चालावे.
Leave a Reply