Summary For All Chapters – Balbharati English Class 7
Papa Panov’s Special Christmas
Summary in Marathi
पापा पानोव्हचा खास ख्रिसमस ही लिओ टॉल्स्टॉय यांनी लिहिलेली एक हृदयस्पर्शी कथा आहे, जी रशियातील एका छोट्या खेड्यात ख्रिसमसच्या पूर्वसंध्येला सुरू होते. कथा सुरू होते तेव्हा दुपार असते, पण हिवाळ्याचे दिवस लहान असल्याने गावात दुकाने आणि घरांमध्ये दिवे लागलेले असतात. लहान मुले उत्साहाने घरी धावतात, आणि बंद खिडक्यांमधून त्यांचे हास्य आणि गप्पांचे मंद आवाज ऐकू येतात. पापा पानोव्ह, गावातील एक म्हातारा चर्मकार, आपल्या छोट्या दुकानाबाहेर येतो आणि आजूबाजूला पाहतो. ख्रिसमसच्या स्वादिष्ट जेवणाचा वास आणि गावातील आनंदी वातावरण त्याला आपल्या पत्नी आणि मुलांसोबतच्या जुन्या ख्रिसमसच्या आठवणींना उजाळा देतात, पण आता ते सर्व गेले आहेत, त्यामुळे त्याच्या चेहऱ्यावर उदासी दिसते. तो दुकानात परत येतो, शटर लावतो, आणि कोळशाच्या स्टोव्हवर कॉफी गरम करायला ठेवतो. मग तो आपल्या मोठ्या खुर्चीत बसतो आणि बायबल उघडतो, ज्यात तो येशूच्या जन्माची कथा वाचतो—कशी मरीया आणि योसेफ बेथलेहेमला थकलेले पोहोचले आणि त्यांना सरायात जागा मिळाली नाही, म्हणून येशूचा जन्म गोठ्यात झाला. तो स्वतःशीच म्हणतो, “जर ते माझ्याकडे आले असते तर मी त्यांना माझं बिछानं आणि माझी रंगीत रजई दिली असती.” त्याला वाईट वाटतं की त्याच्याकडे येशूसाठी भेट नाही, पण मग त्याला त्याच्या खोलीत एका धुळीच्या डब्यात ठेवलेले लहान चामड्याचे बूट आठवतात—ते त्याने बनवलेले सर्वोत्तम बूट होते. तो ठरवतो की हीच त्याची येशूसाठी भेट असेल आणि झोपी जातो. झोपेत त्याला स्वप्न पडतं की येशू त्याच्या खोलीत येतो आणि म्हणतो, “तुला मला भेटायचं आहे, तर उद्या ख्रिसमसच्या दिवशी मला शोध, पण मी कोण आहे हे सांगणार नाही.” दुसऱ्या दिवशी सकाळी, घंटा वाजतात आणि पापा पानोव्ह उत्साहाने उठतो, कॉफी बनवतो आणि येशू कसा दिसेल याचा विचार करत खिडकीबाहेर पाहतो—तो लहान बाळ असेल का, बढ़ई असेल का, की राजा? तो रस्त्यावर एका गरीब रस्ता साफ करणाऱ्या माणसाला पाहतो, जो थंडीत दयनीय दिसतो. पापा त्याला आत बोलावतो आणि गरम कॉफी देतो; तो माणूस आभार मानतो आणि म्हणतो, “तुझं स्वप्न खरं होवो.” नंतर एक थकलेली तरुण आई आपल्या बाळासह येते, तिचा चेहरा दुःखी आहे आणि बाळाला पातळ शाल आहे. पापा तिला आत घेतो, बाळाला दूध गरम करून चमच्याने पाजतो आणि त्याचे थंड पाय स्टोव्हजवळ गरम करतो. त्याला बाळाचे नंगे पाय दिसतात, आणि त्याला आपले खास बूट आठवतात, जे त्याने येशूसाठी ठेवले होते. पण तो आईला म्हणतो, “हे बूट बाळाला घाला,” आणि ते परफेक्ट बसतात. आई आनंदी होते आणि आशीर्वाद देते. मग तो भिकाऱ्यांना सूप आणि ब्रेड देतो, पण रस्त्यावर येशू दिसत नाही. संध्याकाळी गाव शांत होतं, आणि पापा पानोव्हला वाटतं की त्याचं स्वप्न खोटं होतं. तो थकून दुकान बंद करतो आणि खुर्चीत बसतो. अचानक त्याला जाणवतं की तो एकटा नाही; त्याच्या डोळ्यासमोर त्याने मदत केलेले लोक येतात—रस्ता साफ करणारा, आई आणि बाळ, भिकारी—आणि प्रत्येकजण म्हणतो, “मला दिसलं नाही का?” मग येशूचा आवाज येतो: “मी भुकेला होतो आणि तू मला खायला दिलंस, मी नंगा होतो आणि तू मला कपडे दिलेस, मी थंडीत होतो आणि तू मला उब दिलीस—मी त्या प्रत्येकात होतो ज्यांना तू मदत केलीस.” हे ऐकून पापा पानोव्हच्या हृदयात शांती आणि आनंद भरतो, आणि तो म्हणतो, “म्हणजे तो खरंच आला!” ही कथा शिकवते की दुसऱ्यांना मदत करणं म्हणजे येशूला भेटणं, आणि खऱ्या दयेतच ख्रिसमसचा अर्थ आहे.
Summary in English
Papa Panov’s Special Christmas, written by Leo Tolstoy, is a touching tale that begins on Christmas Eve in a small Russian village, where the short winter day is fading into dusk. As lights flicker on in shops and homes, and children scamper indoors with excitement, the village fills with muffled sounds of laughter and the faint aroma of Christmas cooking. Papa Panov, an elderly shoemaker, steps outside his modest shop for a final look around. The festive atmosphere stirs memories of past Christmases with his wife and children, who are no longer with him—his wife has passed away, and his children have either grown up or died—leaving him lonely amidst the cheer. His usually cheerful face, framed by round steel spectacles and laughter wrinkles, turns sad. Returning indoors, he shuts the shutters, sets a pot of coffee on the charcoal stove, and settles into his big armchair with a sigh. Though he rarely reads, he pulls down the dusty family Bible and traces the words of Jesus’ birth story with his finger: how Mary and Joseph, exhausted from their journey to Bethlehem, found no room at the inn, and Jesus was born in a humble cowshed. Papa Panov exclaims, “If only they’d come here! I’d have given them my bed and wrapped the baby in my patchwork quilt.” Feeling he has no worthy gift for Jesus, he suddenly remembers a small, dusty box on a high shelf. Inside are the finest pair of tiny leather shoes he ever made, and with a smile, he decides they’d be perfect for Jesus before drifting off to sleep. In his dream, Jesus appears in his room and says kindly, “You’ve wished to see me, Papa Panov. Look for me tomorrow on Christmas Day, but I won’t tell you who I am.” The next morning, church bells ring out, and a faint light seeps through the shutters as Papa Panov wakes, thrilled that it’s Christmas Day and Jesus will visit. He makes a special pot of coffee and peers out the window, wondering if Jesus will come as a baby, a carpenter, or a king, determined to watch carefully. The street is empty at first, except for a miserable road sweeper shivering in the freezing mist. Papa Panov calls him in cheerfully, offering hot coffee; the man’s old clothes steam by the stove as he gratefully sips from the mug, wishing Papa Panov’s dream comes true. Later, a young mother trudges by, clutching a baby in a thin shawl, her face etched with sadness. Papa Panov invites them in, seats her in his armchair, warms milk for the baby, and feeds her with a spoon while rubbing her tiny, cold feet. Noticing her bare feet, he fetches the leather shoes he’d saved for Jesus, hesitates, then hands them to the mother, saying, “Try these on her.” They fit perfectly, and the mother smiles as the baby gurgles happily, thanking him before leaving. Throughout the day, he shares cabbage soup and bread with passing beggars, always glancing out to spot his special visitor. As dusk falls and the village quiets, Papa Panov grows weary, thinking Jesus never came. He closes the shop and sits down, disheartened, believing it was just a dream. Suddenly, he feels a presence; before his eyes, the people he helped—the sweeper, the mother and baby, the beggars—pass by, each whispering, “Didn’t you see me, Papa Panov?” Then Jesus’ voice speaks: “I was hungry and you fed me, I was naked and you clothed me, I was cold and you warmed me—I came to you in everyone you helped.” Overwhelmed, Papa Panov’s heart swells with peace and happiness, the room glowing with a quiet joy as he realizes, “So He did come after all!” The story teaches that acts of kindness to the needy are a way to meet Jesus, revealing the true meaning of Christmas in selflessness and love.
Summary in Hindi
पापा पानोव का खास क्रिसमस, लियो टॉल्स्टॉय की एक भावुक कहानी है, जो रूस के एक छोटे गाँव में क्रिसमस की पूर्व संध्या पर शुरू होती है। दोपहर का समय है, लेकिन सर्दी के छोटे दिन की वजह से गाँव में दुकानों और घरों में रोशनी शुरू हो चुकी है। बच्चे उत्साह से घरों में भागते हैं, और बंद खिड़कियों से उनकी हँसी और बातचीत के धीमे आवाज़ सुनाई देते हैं। पापा पानोव, गाँव का एक बूढ़ा जूता बनाने वाला, अपने छोटे दुकान के बाहर आता है और चारों तरफ देखता है। क्रिसमस के स्वादिष्ट खाने की खुशबू और गाँव का खुशहाल माहौल उसे अपनी पत्नी और बच्चों के साथ बिताए पुराने क्रिसमस की याद दिलाता है, लेकिन अब वे सब चले गए हैं—उसकी पत्नी मर चुकी है और बच्चे या तो बड़े हो गए या नहीं रहे—जिससे वह अकेलापन महसूस करता है। उसका चेहरा, जो आमतौर पर हँसी की झुर्रियों और गोल चश्मों से भरा रहता है, उदास हो जाता है। वह दुकान में लौटता है, शटर बंद करता है, कोयले के स्टोव पर कॉफी गरम करने रखता है, और अपनी बड़ी कुर्सी पर बैठ जाता है। वह अक्सर पढ़ता नहीं, लेकिन उस रात वह पुरानी पारिवारिक बाइबिल निकालता है और यीशु के जन्म की कहानी पढ़ता है—कैसे मरियम और यूसुफ बेथलेहम के थकाऊ सफर के बाद सराय में जगह नहीं पाते और यीशु का जन्म गोशाले में होता है। वह सोचता है, “काश वे मेरे पास आए होते, मैं उन्हें अपना बिस्तर और अपनी रंग-बिरंगी रजाई देता।” उसे लगता है कि उसके पास यीशु के लिए कोई अच्छी भेट नहीं है, लेकिन तभी उसे अपनी ऊँची अलमारी पर रखा एक धूल भरा डिब्बा याद आता है। उसमें उसके बनाए सबसे बढ़िया छोटे चमड़े के जूते होते हैं, और वह मुस्कुराते हुए सोचता है कि यह यीशु के लिए सही भेट होगी, फिर सो जाता है। सपने में यीशु उसके कमरे में आता है और कहता है, “तू मुझे देखना चाहता है, पापा पानोव। कल क्रिसमस के दिन मुझे ढूंढ, लेकिन मैं यह नहीं बताऊंगा कि मैं कौन हूँ।” अगली सुबह घंटियाँ बजती हैं, और पापा पानोव खुशी से उठता है, खास कॉफी बनाता है, और खिड़की से बाहर देखता है, सोचता है कि यीशु शिशु के रूप में आएगा, बढ़ई बनकर, या राजा के रूप में। सड़क खाली है, सिवाय एक गरीब सड़क साफ करने वाले के, जो ठंडी धुंध में कांप रहा है। पापा उसे अंदर बुलाता है और गरम कॉफी देता है; वह आदमी आभारी होता है और कहता है, “तेरा सपना सच हो।” फिर एक थकी हुई जवान माँ अपने बच्चे के साथ धीरे-धीरे आती है, बच्चे को पतली शाल में लपेटे हुए, उसका चेहरा दुख से भरा है। पापा उसे अंदर ले जाता है, कुर्सी पर बिठाता है, बच्चे के लिए दूध गरम करता है, चम्मच से पिलाता है, और उसके ठंडे पैर स्टोव के पास गर्म करता है। बच्चे के नंगे पैर देखकर उसे अपने खास जूते याद आते हैं, जो उसने यीशु के लिए रखे थे, लेकिन वह माँ को कहता है, “इन जूतों को बच्चे को पहनाओ,” और वे बिल्कुल फिट बैठते हैं। माँ खुश होती है, बच्चा खुशी से आवाज़ करता है, और वे आशीर्वाद देकर चले जाते हैं। दिन भर वह भिखारियों को सूप और रोटी देता है, लेकिन हमेशा सड़क पर नज़र रखता है। शाम होते ही गाँव शांत हो जाता है, और पापा पानोव थक जाता है, सोचता है कि यीशु नहीं आए। वह दुकान बंद करता है और उदास होकर बैठता है। अचानक उसे लगता है कि वह अकेला नहीं है; उसके सामने उसने जिनकी मदद की—सड़क साफ करने वाला, माँ और बच्चा, भिखारी—सब गुज़रते हैं और कहते हैं, “क्या तूने मुझे नहीं देखा?” फिर यीशु की आवाज़ आती है: “मैं भूखा था और तूने मुझे खाना दिया, मैं नंगा था और तूने मुझे कपड़े दिए, मैं ठंड में था और तूने मुझे गर्म किया—मैं उन सब में था जिनकी तूने मदद की।” यह सुनकर पापा पानोव का दिल शांति और खुशी से भर जाता है, और वह कहता है, “तो वह सचमुच आया!” यह कहानी सिखाती है कि गरीबों और जरूरतमंदों की मदद करना यीशु से मिलने जैसा है, और सच्ची दया ही क्रिसमस का असली मतलब है।
Leave a Reply