Summary in Hindi
यह कविता एक मजेदार कहानी है, जिसमें एक चपाती और एक बिल्ली के बीच बातचीत दिखाई गई है।
कहानी की शुरुआत
चपाती तवे पर गरम हो रही थी और फूल रही थी। तभी एक भूखी बिल्ली आई और बोली, “म्याऊँ! मुझे बहुत भूख लगी है, मैं तुझे खा जाऊँगी।”
चपाती डरने के बजाय चालाकी से बोली,
“पहले मक्खन लाओ, फिर मुझे खा लेना।”
बिल्ली बार-बार चकमा खाती है
बिल्ली जल्दी से मक्खन लेने दौड़ी, लेकिन जब वह लौटी, तो चपाती फिर बोल उठी, “पहले गुड़ लाओ, फिर मुझे खा लेना।”
बिल्ली को फिर जाना पड़ा। वह गुड़ लेकर आई, लेकिन इस बार भी चपाती उसे खाने नहीं दे रही थी।
चपाती की चालाकी और बिल्ली की हार
अब बिल्ली गुस्से में थी। वह चपाती को खाने के लिए झपटी। लेकिन तभी माँ कमरे में आ गई। माँ को देखकर बिल्ली डर गई और भाग खड़ी हुई।चपाती मुस्कुराई क्योंकि उसकी जान बच गई थी।
इस कविता से हमें क्या सीख मिलती है?
- बुद्धिमानी और चालाकी से किसी भी मुसीबत से बचा जा सकता है।
- जल्दबाजी और गुस्से में किया गया काम कभी सफल नहीं होता।
- हास्य और मस्ती से हम कठिन परिस्थितियों का सामना कर सकते हैं।
Summary in Marathi
ही कविता लहान मुलांसाठी लिहिलेली एक गंमतशीर कथा आहे, जिथे एका पोळी आणि भुकेल्या मांजरीमध्ये संवाद दाखवला आहे.
कथेची सुरुवात
पोळी तव्यावर गरम होत होती आणि फुगत होती. तेव्हा एक भुकेली मांजर आली आणि म्हणाली, “म्याऊ! मला खूप भूक लागली आहे, मी तुला खाईन!”
पोळी घाबरण्याऐवजी हुशारीने म्हणाली, “आधी लोणी आण, मग मला खा!”
मांजरीला पुन्हा पुन्हा फसवले जाते
मांजर पटकन लोणी आणायला गेली, पण ती परत आली तेव्हा पोळी म्हणाली,
“आधी गूळ आण, मग मला खा!”
मांजरीला पुन्हा जावे लागले. ती गूळ घेऊन आली, पण पोळीने तिला परत फसवले.
पोळीची शिताफी आणि मांजरीचा पराभव
आता मांजर खूप रागावली. ती पोळीला खाण्यासाठी झेपावली. पण त्याच वेळी आई खोलीत आली.आईला पाहून मांजर घाबरली आणि लगेच पळून गेली.पोळी आनंदाने हसली, कारण तिचा जीव वाचला होता.
या कवितेतून आपण काय शिकतो?
- हुशारी आणि चतुराईने कोणत्याही अडचणीवर मात करता येते.
- घाईगडबड आणि रागात घेतलेले निर्णय चुकू शकतात.
- जीवनातील समस्यांना विनोद आणि समजुतीने हाताळल्यास आपण त्यातून सुटू शकतो.
Leave a Reply