पण थोडा उशीर झाला…
हा धडा संदीप हरी नाझरे यांनी लिहिला आहे. यात एका सैनिकाच्या आयुष्यातील कठीण अनुभव सांगितला आहे. लेखक कारगीलमध्ये तैनात असतो. कारगील हे खूप थंड आणि कठीण जागा आहे. येथे सैनिकांना खूप मेहनत घ्यावी लागते आणि कुटुंबापासून दूर राहावे लागते. उन्हाळ्यात बर्फ वितळतो आणि सर्वत्र हिरवाई पसरते, त्यामुळे तो ऋतू थोडा सुखावह वाटतो. सैनिकांना घरी पत्र येणे खूप महत्त्वाचे असते. पोस्टमन आल्यावर सगळे सैनिक पत्र मिळवण्यासाठी गर्दी करतात. लेखकाच्या पत्नीने पत्र पाठवले होते, पण त्यात काहीही शब्द नव्हते, फक्त तिच्या डोळ्यांच्या अश्रूंचे डाग होते. म्हणून लेखकाने त्याला “बोलके पत्र” असे म्हटले.
लेखकाला सुट्टीत गावाला जायला मिळायचे, तेव्हा त्याचे बाबा त्याला अभिमानाने मिठी मारायचे. त्याची आई खूप हळवी होती. एक दिवस गावाकडून आलेल्या मित्राने सांगितले की, लेखकाची आई आजारी आहे. तिने निरोप पाठवला होता की, “मी आजारी आहे, पण तू माझी काळजी करू नको. तू भारतमातेची सेवा कर.” हा निरोप ऐकून लेखक खूप दुःखी झाला आणि लगेच सुट्टी घेऊन घरी जायचे ठरवले.
लेखक प्रवासाला निघाला, पण वेळ काही केल्या संपत नव्हती. शेवटी तो गावात पोहोचला, पण वातावरण खूप शांत होते. काहीतरी वाईट घडले आहे असे त्याला वाटले. तो धावत घरी गेला, तिथे त्याच्या बहिणी रडत त्याला भेटल्या. पण त्याला आई दिसली नाही. त्याची आई आता त्याला कधीच भेटणार नव्हती. तो खूप दुःखी झाला आणि म्हणाला – “पण थोडा उशीर झाला…”
या गोष्टीतून आपल्याला आईचे प्रेम, सैनिकांचे बलिदान आणि वेळेचे महत्त्व शिकायला मिळते. आई-वडिलांची काळजी वेळेत घ्यायला हवी, कारण वेळ गेल्यावर पश्चात्ताप करावा लागू शकतो.
Leave a Reply