बालभारती Summary Class 6 Chapter 4 Balbharati Maharashtra Board Marathi Medium

गवतफुला रे! गवतफुला!

ही कविता सुप्रसिद्ध कवयित्री इंदिरा संत यांनी लिहिली आहे. या कवितेत एका छोट्या मुलाची गवतफुलाशी जडलेली मैत्री आणि त्याला पाहून त्याच्या मनात उमटलेले विचार सुंदरपणे मांडले आहेत.

कवितेच्या सुरुवातीला कवी गवतफुलाशी संवाद साधतो आणि त्याच्या सौंदर्यावर मोहून जातो. मुलगा मित्रांसोबत माळावर पतंग उडवत असताना त्याला गवतफूल दिसते. त्याच्या लहानशा, रंगीबेरंगी सौंदर्याने तो इतका हरखून जातो की तो आपला पतंग आणि मित्र विसरून जातो.

गवतफुलाचे रूप हिरव्या रेशमी पानांनी, नीळसर-पिवळ्या पाकळ्यांनी, परागकणांच्या झगमगाटाने सुशोभित झालेले आहे. त्यावर सूर्यप्रकाश पडताच त्याच्या सौंदर्यात अजूनच भर पडते. वाऱ्याच्या झुळकीबरोबर झुलणाऱ्या गवतफुलाला पाहून मुलालाही त्याच्या बरोबर खेळावंसं वाटतं.

रात्रसुद्धा या गवतफुलाला अंगाईचं गीत गाऊन झोपवते, असे कल्पकतेने वर्णन केले आहे. मुलाला वाटते की तोदेखील गवतफुलाएवढा लहान व्हावा, शाळा आणि घर विसरून त्याच्यासोबतच राहावं. तो त्याच्यासोबत खेळायचं, गोष्टी सांगायच्या, जादू शिकवायची आणि आकाशाशी हट्ट करायचा असे स्वप्न पाहतो.

ही कविता निसर्गाच्या सौंदर्यात रममाण होणाऱ्या निरागस बालमनाचे प्रतिबिंब आहे. यामध्ये बालसुलभ कल्पनाशक्ती आणि निसर्गाविषयीची आत्मीयता यांचा सुंदर संगम दिसतो.

कवितेतून शिकण्यासारखे:

1. निसर्गाची सुंदरता ओळखावी आणि त्याचा आस्वाद घ्यावा.
2. लहानशा गोष्टींमध्येही मोठे सौंदर्य दडलेले असते.
3. बालमन हे स्वच्छ, निरागस आणि कल्पकतेने भरलेले असते.

ही कविता वाचताना लहान मुलांना निसर्गाची गोडी लागेल आणि त्यांना गवतफुलासारख्या साध्या पण सुंदर गोष्टींचं महत्व कळेल.