वाट पाहताना
“वाट पाहताना” हा अरुणा ढेरे लिखित ललित लेख आहे, ज्यामध्ये लेखिकेने वाट पाहण्याच्या विविध पैलूंचे सुंदर वर्णन केले आहे. जीवनात प्रत्येकाला कोणत्या ना कोणत्या गोष्टीची वाट पाहावी लागते. काही वेळा ही वाट पाहणे आनंददायक असते, तर कधी ती चिंतेने भरलेली असते. लेखिकेने तिच्या बालपणीच्या आठवणींमधून वेगवेगळ्या वाट पाहण्याचे अनुभव कथन केले आहेत.
लेखिका लहान असताना तिला कोकिळेच्या “कुहू” आवाजाची पहाटे पहाटे उत्कंठतेने वाट पाहावी लागायची. तो स्वर ऐकला की तिचे मन आनंदित होत असे. उन्हाळ्याच्या सुट्टीची वाट पाहताना ती खेळ, मोकळेपणा आणि घरगुती पदार्थांचा आनंद घेण्याची उत्सुकता बाळगत असे. विशेषतः, तिला माळ्यावर जाऊन पुस्तकांच्या ढिगाऱ्यात रमण्याची प्रचंड आवड होती. तिच्यासाठी पुस्तकांचे जग म्हणजे एक अनोखे विश्व होते, जिथे तिला नवीन गोष्टी शिकायला मिळत असत. ती शब्दांची ताकद आणि लेखकाच्या प्रतिभेचा अनुभव घेत असे.
पोस्टमन आणि पत्रांची वाट पाहण्याच्या संदर्भात लेखिकेने एका चिनी चित्रपटातील प्रसंगाचा उल्लेख केला आहे. त्या चित्रपटात एक म्हातारी आपल्या मुलाच्या पत्राची वाट पाहत असते, पण तिचा मुलगा कधीच तिला पत्र पाठवत नाही. मात्र, पोस्टमन तिच्या भावनांची कदर करून दरवेळी कोऱ्या कागदावरून तिच्या मुलाने लिहिल्याप्रमाणे पत्र वाचून दाखवतो. त्यामुळे म्हातारी आनंदित होते आणि समाधानाने जगते. हा प्रसंग दाखवतो की, वाट पाहणे केवळ प्रतिक्षा नसते, तर त्यामध्ये माणुसकी, प्रेम आणि सहानुभूती यांचे दर्शन होते.
लेखिकेचे काव्याशी असलेले नातेही अत्यंत सुंदरपणे मांडले गेले आहे. ती कवितेला तिची जिवलग मैत्रीण मानते. कधी कविता सहज सुचते, तर कधी तिला खूप वाट पाहायला लावते. तसेच, तिच्या आत्याची वाट पाहण्याचा प्रसंगही हृदयस्पर्शी आहे. तिची आत्या उरुळीकांचन येथे नोकरीसाठी जात असे आणि ती उशिरा परतल्याने लेखिकेसह तिच्या भावंडांना चिंता वाटत असे. तिच्या परतण्याच्या प्रतीक्षेत त्यांच्या मनात भीती असायची, पण ती सुखरूप घरी आली की त्यांना हायसे वाटत असे.
वाट पाहण्याची प्रक्रिया केवळ वेळ घालवणे नाही, तर त्यातून संयम, श्रद्धा आणि जीवनातील मूल्यांची जाणीव होते. सहज मिळणाऱ्या गोष्टींची किंमत फारशी जाणवत नाही, पण वाट पाहिल्यावर त्या अधिक मौल्यवान वाटतात. पावसाची वाट पाहणारा शेतकरी असो, विठोबाच्या दर्शनाची आस बाळगणारे संत असोत किंवा प्रियजनांच्या आगमनाची वाट पाहणारे कुटुंबीय असोत – प्रत्येक प्रतीक्षेमध्ये एक वेगळी भावना असते.
शेवटी, लेखिका सांगते की, वाट पाहणे कधी सुखद, कधी दुःखद असले तरी त्यातून आपल्याला आयुष्याची खरी गोडी समजते. वाट पाहण्याने संयम वाढतो, श्रद्धा दृढ होते आणि मिळणाऱ्या आनंदाची किंमत अधिक जाणवते. जीवनातील प्रत्येक गोष्ट सहज हाती येऊ नये, तर तिची किंमत जाणण्यासाठी थोडी प्रतीक्षा व्हावी. यामुळेच, वाट पाहणे ही फक्त एक प्रक्रिया नसून ती जीवन समजून घेण्याचा एक मार्ग आहे.
Leave a Reply